Απέναντι από τον καταυλισμό της Μόριας έχει στηθεί μια παιδιατρική κλινική με γιατρούς, νοσηλευτές και επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Στο κομμάτι της ψυχικής υγείας βλέπαμε περισσότερο παιδιά και τις οικογένειές τους. Τους τελευταίους μήνες όμως, η κατάσταση έχει αλλάξει ολοσχερώς. Καθημερινά καταφθάνουν νέα επείγοντα περιστατικά στα οποία καλούμαστε να παρέμβουμε με ό,τι μέσα διαθέτουμε τη δεδομένη στιγμή. Πάντοτε όμως, στο τέλος της ημέρας, οι άνθρωποι θα πρέπει να επιστρέψουν στον καταυλισμό, σε μια συνθήκη εγκλεισμού, επισφάλειας, φόβου και απομόνωσης. Για μένα, όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στον καταυλισμό είναι ευάλωτοι, ευάλωτοι σε πολιτικές εξουδετέρωσης πληθυσμών. Αυτός είναι και ο λόγος, που το αίτημα που μας έρχεται στις συνεδρίες είναι καθολικό και κοινό, ανεξαρτήτως από τα επιμέρους συμπτώματα της κάθε περίπτωσης: “Βοήθησέ με να φύγω από τη Μόρια”. Πιστεύω ότι η ψυχική ασθένεια σε ένα μεγάλο βαθμό κατασκευάζεται. Οι συνθήκες που επικρατούν στους καταυλισμούς των ελληνικών νησιών κατασκευάζουν υποκείμενα που εκφράζουν διαφορετικά συμπτώματα. Δεν θα ξεχάσω μια ανήλικη που γνώρισα μερικούς μήνες πριν, η οποία ήρθε στην κλινική με σοβαρή διάθεση αυτοτραυματισμού. Μετά την παρέμβαση που κάναμε μου εκμυστηρεύτηκε πόσο πολύ αγαπούσε τη δημοσιογραφία και πως ήλπιζε το όνειρό της να γίνει πραγματικότητα με τον ερχομό της στην Ευρώπη. Στην ιδέα, όμως, της επιστροφής της στον καταυλισμό, ανέφερε: "Δεν μπορείς να καταλάβεις τί σημαίνει να είσαι κορίτσι στη Μόρια. Όλοι σε κοιτάζουν, νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να το κάνουν. Σε κοιτάζουν με ένα βλέμμα που δεν αντιστοιχεί σε άνθρωπο αλλά σε ζώο. Αυτό το μέρος βγάζει στους ανθρώπους άλλα ένστικτα. Και όταν εσύ δέχεσαι τέτοια βλέμματα, το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να εξαφανιστείς, να πεθάνεις". Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαινόμενο έκτακτης ανάγκης. Χιλιάδες σώματα που υπόκεινται σε ένα τρομακτικό καθεστώς ελέγχου, χιλιάδες σώματα που χαρακτηρίζονται με βάση μια κόκκινη σφραγίδα ή την άρση της, την ευαλωτότητά τους (διότι χωρίς αυτή είναι πιθανό να εγκλωβιστούν στο νησί για χρόνια), το φύλο τους ή το μέγεθος της οικογένειάς τους. Κι όμως, μέσα σε όλο αυτό ακόμη σε εμπιστεύονται, σου ανοίγονται και δημιουργούν σχέσεις με σημασία αρκεί να καταφέρεις να προσπεράσεις όλα τα παραπάνω και να τους δεις ως αυτό ακριβώς που είναι: άνθρωποι σε μια δυστοπική συνθήκη. Όταν συμβεί αυτό, τότε αισθάνεσαι πως αυτό που κάνεις έχει νόημα, πως κάτι φτάνει σε αυτούς, κάτι που ίσως να τους δίνει δύναμη να συνεχίσουν. Έτσι, και εγώ η ίδια αισθάνομαι πως έχω 17 © Robin Hammond
18 Publizr Home