8 ΕΤΗΣΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΔΡΑΣΗΣ 2018 ΚΑΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΟΧΙΝΓΚΙΑ Ένας Ροχίνγκια πρόσφυγας μεταφέρει ξύλα στον καταυλισμό Κουτουπαλόνγκ, στην περιοχή Κοξ Μπαζάρ στο Μπανγκλαντές. Έ ναν χρόνο μετά τη μαζική έξοδό τους από τη Μιανμάρ, το μέλλον φαίνεται πιο αβέβαιο από ποτέ για τους Ροχίνγκια. Έπειτα από μια εκστρατεία βίας του στρατού της Μιανμάρ τον Αύγουστο του 2017 οι Ροχίνγκια συνεχίζουν να περνούν τα σύνορα με το Μπανγκλαντές. Μέχρι το τέλος του 2018 πάνω από 908.000 είχαν διαφύγει εκεί. Πρόκειται για μια περιθωριοποιημένη εθνοτική μειονότητα η οποία υφίσταται από παλιά βάναυσες διακρίσεις και διαχωρισμούς στο εσωτερικό της Μιανμάρ. Το 1982, ένας νόμος περί ιθαγένειας τούς κατέστησε πρακτικά ανιθαγενείς, ενώ υφίστανται πολλούς άλλους απαράδεκτους περιορισμούς, για παράδειγμα όσον αφορά τον γάμο, τον οικογενειακό προγραμματισμό, την εκπαίδευση και την ελευθερία μετακίνησης. Από το 1978, εξαιτίας των διακρίσεων και της στοχευμένης βίας έχουν αναγκαστεί πολλές φορές να διαφύγουν σε γειτονικές χώρες. Σήμερα οι Ροχίνγκια είναι ένας ανιθαγενής λαός διασκορπισμένος στην Ασία και αλλού, με ελάχιστους συμμάχους και ελάχιστες επιλογές. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα εργάζονται με τους Ροχίνγκια για δεκαετίες: στη Μιανμάρ από το 1994, στο Μπανγκλαντές κατά διαστήματα από το 1985 και στη Μαλαισία από το 2004. Τον Αύγουστο του 2017, όταν οι στοχευμένες επιθέσεις του στρατού της Μιανμάρ ανάγκασαν τον μεγαλύτερο έως τώρα αριθμό Ροχίνγκια να διαφύγει στο γειτονικό Μπανγκλαντές, αυξήσαμε γρήγορα τις δραστηριότητές μας στην επαρχία Κοξ Μπαζάρ και προσφέρουμε επείγουσα φροντίδα σε ασθενείς με τραύματα από βιαιοπραγίες καθώς και με σοβαρά ψυχολογικά τραύματα. Πραγματοποιήσαμε εκστρατείες εμβολιασμού πολύ μεγάλης κλίμακας και έως τον Δεκέμβριο του 2018 είχαμε πραγματοποιήσει περίπου ένα εκατομμύριο συνεδρίες για προβλήματα υγείας όπως διαρροϊκές ασθένειες, δερματοπάθειες και λοιμώξεις του αναπνευστικού, τα οποία συνδέονταν άμεσα με την έλλειψη φροντίδας υγείας για τους Ροχίνγκια στη Μιανμάρ ή με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στο Μπανγκλαντές. Οι Ροχίνγκια συνεχίζουν να είναι υπό περιορισμό σε υπερπλήρεις καταυλισμούς σε ανθυγιεινές συνθήκες, χωρίς τη δυνατότητα να εργαστούν, να λάβουν τυπική εκπαίδευση ή να έχουν πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες. Εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από την ανθρωπιστική βοήθεια και από τη γενναιοδωρία των Μπανγκλαντεσιανών που τους φιλοξενούν. Ενώ οι εμπειρίες απερίγραπτης βίας που έχουν ζήσει στην περιοχή Ρακάιν στη Μιανμάρ και το άγχος για το μέλλον επιδεινώνουν τα προβλήματα υγείας τους, η © Robin Hammond/NOOR
9 Publizr Home