Όσον αφορά την παρούσα συγκυρία, η έξαρση του εθνικισμού στην Ελλάδα κατά τα τελευταία χρόνια γίνεται αντιληπτή και ερμηνεύεται λανθασμένα με βάση το πρόβλημα της «ανόδου της ακροδεξιάς», με βάση το μεταναστευτικό «πρόβλημα» που δεν μπορεί να διαχειριστεί η χρεωκοπημένη ελληνική οικονομία και με βάση το αφήγημα περί “αγανακτισμένου ελληνικού λαού” που στρέφεται σε ακραίες εκδηλώσεις εθνικισμού. Ως λύση δε στον εθνικό παροξυσμό των ημερών μας προβάλλεται η ψήφος στην αριστερά. Σε αντίθεση όμως με αυτό το αφήγημα, οι ρίζες του ελληνικού εθνικισμούπατριωτισμού είναι βαθιές και αγκαλιάζουν όλο το φάσμα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Οι ρίζες του ελληνικού εθνοπατριωτισμού στην σύγχρονη εκδοχή του μπορούν να τοποθετηθούν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 , όταν μετά την διάλυση του ανατολικού μπλοκ και την συγκρότηση νέων εθνικών κρατών στην περιοχή της άλλοτε ενιαίας ΕΣΣΔ και της Γιουκοσλαβίας , το ελληνικό κράτος επιχείρησε να διευρύνει την επιρροή του και να ισχυροποιήσει την θέση του στην περιοχή. Οι επεκτατικές βλέψεις του ελληνικού κράτους βρίσκουν άξιο σύμμαχο τους στην περιοχή το φασιστικό καθεστώς της Σερβίας του Μιλόσεβιτς που επιχειρούσε να κυριαρχήσει στην υπό διάλυση Γιουκοσλαβία. Ο εθνικιστικός ζόφος που διαμορφώνεται για να στηρίξει τα ελληνοσερβικά σχέδια ξεδιπλώνεται στα συλλαλητήρια του ’92 όπου σύσσωμος ο εθνικός κορμός διατυμπανίζει την ελληνικότητα της Μακεδονίας, στην υποστήριξη και συγκάλυψη από το ελληνικό πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ των σφαγών που διέπραττε στην Βοσνία το καθεστώς Μιλόσεβιτς, καθώς και στην έμπρακτη συμμετοχή Ελλήνων φασιστών και παρακρατικών στο σφαγείο της Σρεμπρένιτσα. Οι επεκτατικές βλέψεις του Ελληνικού κράτους προς τα νεοσύστατα τότε βαλκανικά κράτη δεν απέφεραν εδαφικά οφέλη, αφού δεν μετουσιώθηκαν σε στρατιωτικούς σχεδιασμούς. Οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί οι οποίοι αποτυπώθηκαν , καθώς και η μετέπειτα υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης γραμμής Μητσοτάκη απομάκρυναν την προοπτική ενσάρκωσης των αστικών βλέψεων, γεγονός για το οποίο συνέβαλε τόσο ο μέσος βαθμός ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού όσο και η στρατηγική του ΝΑΤΟ. Παρόλα αυτά το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο επωφελούμενα από την ρευστή κατάσταση στα Βαλκάνια επιχειρούν αφενός να κυριαρχήσουν και να εκμεταλλευτούν τις κατεστραμμένες οικονομίες των Βαλκανίων και αφετέρου εκμεταλλεύονται το εντός των συνόρων εργατικό δυναμικό, που μετανάστευσε στην Ελλάδα κατά το επόμενο διάστημα από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και από τα Βαλκάνια. Στην Ελλάδα της ανάπτυξης ο εθνικισμός αποτέλεσε έναν ισχυρό παράγοντα για την διαμόρφωση, του αισθήματος ανωτερότητας των Ελλήνων απέναντι στο μεταναστευτικό εργατικό δυναμικό καθώς επίσης και ένα στέρεο θεμέλιο της
14 Publizr Home