Η πολιτική σημασία του μιλιταρισμού αναβαθμίζεται και αποκτά ενισχυμένο ρόλο σε καιρούς καπιταλιστικών κρίσεων και προωθείται ακόμα πιο εντατικά από την καθεστωτική προπαγάνδα. Κατά την διάρκεια όξυνσης των διακρατικών ανταγωνισμών, ο μιλιταρισμός ανάγεται σε καθοριστικό παράγοντα που ορίζει τους συσχετισμούς δύναμης μεταξύ των κρατών. Οι πολεμικές ασκήσεις διαδέχονται η μία την άλλη με σκοπό την επίδειξη δύναμης και υπεροχής. Ταυτόχρονα στο εσωτερικό, η αποδοχή του μιλιταρισμού από την κοινωνική βάση εξυπηρετεί τους πολεμικούς σχεδιασμούς των κυρίαρχων, οι οποίοι δε θα διστάσουν να σύρουν στο θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους για το άνοιγμα νέων πεδίων καπιταλιστικής κερδοφορίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια, τα διπλωματικά επεισόδια και οι επικοινωνιακές ιαχές πολέμου έχουν πυκνώσει. Για να ξεπεράσει τη δομική κρίση που το ταλαντεύει, το σύστημα κατευθύνεται στην ίδια καταστρεπτική τροχειά που χάραξε το προηγούμενο αιώνα: αυτή του γενικευμένου διακρατικού πολέμου. Το φάντασμα του έχει στοιχειώσει ξανά τον δυτικό, “ανεπτυγμένο” κόσμο και για πρώτη φορά μετά το τέλος του β’ παγκοσμίου πόλεμου, η διεξαγωγή του αποτελεί ένα ορατό σενάριο. Σε αυτή την κατεύθυνση, της προοπτικής ξεσπάσματος ενός γενικευμένου πολέμου, το ελληνικό κράτος δεν είναι ούτε αμέτοχο, ούτε ουδέτερο, αλλά διεκδικεί συγκεκριμένο ρόλο. Ως κομμάτι των πολεμικών διεργασιών των καιρών, ενισχύει τις στρατιωτικές του συμμαχίες (π.χ. άξονας Ελλάδας- Κύπρου – ΙσραήλΑιγύπτου), διευρύνει την γεωπολιτική επιρροή του ως μέλος υπερκρατικών μηχανισμών (ΝΑΤΟ, Ε.Ε.) και επιχειρεί την εκμετάλλευση της χωροταξικής του θέσης, ως κρίσιμο γεωστρατηγικό σταυροδρόμι. Παράλληλα, με αφορμή την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών επιχειρεί την αναβάθμιση της γεωπολιτικής του θέσης στην πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης, τα Βαλκάνια, ενώ το εγχώριο κεφάλαιο προετοιμάζει τους όρους για την επιθετική επαναπροώθηση του στην ευρύτερη περιοχή, στην οποία η επιχειρηματική του κινητικότητα είναι ιδιαίτερα ισχυρή. Εθνικισμός- πατριωτισμός- μιλιταρισμός στην Ελλάδα Ο εθνικισμός- πατριωτισμός δεν αποτελεί προνομιακό πεδίο μόνο των δεξιών και ακροδεξιών κομμάτων και οργανώσεων, όπως συνηθίζεται να θεωρείται, αλλά διατρέχει όλο το τόξο του κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του εξωκοινοβουλευτικού. Ενσωματώνεται τόσο στην πολιτική της δεξιάς, με ξενοφοβικά, συντηρητικά και ρατσιστικά χαρακτηριστικά εκφραζόμενο μέσα από το τρίπτυχο «πατρίς , θρησκεία , οικογένεια», όσο και στην πολιτική της αριστεράς υπό το πρίσμα της “εθνικής ανεξαρτησίας των κρατών”, του αντιιμπεριαλισμού και του αιτήματος για την ικανοποίηση των αναγκών και των συμφερόντων του “εθνικού λαού”.
13 Publizr Home