1.Σε περιόδους αστάθειας και συστημικών αναδιαρθρώσεων, η ένταση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας προκαλεί βαθμιαία την όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων, με αποτέλεσμα η “ομαλή” λειτουργία των παραγωγικών σχέσεων μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων να διαταράσσεται. Σε μια τέτοια συγκυρία, κάθε μηχανισμός ιδεολογικής προπαγάνδας επιστρατεύεται ή εφευρίσκεται, προκειμένου να επιτευχθεί η κοινωνική συνοχή, να αποσπαστεί η κοινωνική συναίνεση στα καταστροφικά σχέδια κράτους και κεφαλαίου. Ο ιδεολογικός έλεγχος των κοινωνιών ανάγεται ως αιχμή της καθεστωτικής ατζέντας και συνιστά βασικό παράγοντα της κρατικής στρατηγικής. Σε αυτή την κατεύθυνση, ο εθνικισμός-πατριωτισμός ως πολιτική θρησκεία του κράτους αναβαθμίζεται σε κεντρικό εργαλείο κοινωνικής χειραγώγησης και η «εθνική ενότητα» ως το ενοποιητικό αφήγημα που επιχειρεί να εξωραΐσει, να θολώσει και να συγκαλύψει τις διαρκώς εντεινόμενες ταξικές αντιθέσεις. Η κατασκευή «εξωτερικού εχθρού» του έθνους αλλά και «εσωτερικού» (όσοι/ες αντιδρούν στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, όσα κοινωνικά και πολιτικά υποσύνολα ξεφεύγουν της «κανονικότητας»), καλλιεργούν στην πρώτη περίπτωση τον φόβο και την υποταγή, αλλά και την αναγκαιότητα ύπαρξης του κράτους ως «προστάτη» του πληθυσμού, ενώ στην δεύτερη την λειτουργία ενός μόνιμου καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης», δηλαδή ολοκληρωτικό έλεγχο, συρρίκνωση των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, καταστολή, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/ριών, ενίσχυση φύλαξης των συνόρων για την «διατήρηση της ειρήνης και την διασφάλιση της δημοκρατίας». Σε εγχώριο επίπεδο, η πρόσφατη ανάδειξη του λεγόμενου “μακεδονικού ζητήματος” με αφορμή την ονομασία του γειτονικού κράτους για την είσοδό του σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, επανατροφοδότησε τον εθνοπατριωτισμό και αξιοποιήθηκε πολιτικάντικα από κάθε τάση του πολιτικού φάσματος. Παράλληλα, τα “διπλωματικά επεισόδια”, οι ιαχές πολέμου και η επικοινωνιακή ανάδειξη “πολεμικής ετοιμότητας” επιχειρούν την εθνική συσπείρωση, δηλαδή την συστράτευση της κοινωνικής βάσης στα καπιταλιστικά συμφέροντα. Το φάντασμα ενός επερχόμενου πολέμου λειτουργεί ως το άλλοθι που ενοποιεί και συνέχει τον διαταξικό “λαό” και προετοιμάζει την θυσία του στον βωμό των διακρατικών ανταγωνισμών. Από νωρίς μαθαίνουμε πως είμαστε κληρονόμοι μιας μοναδικής ιστορίας, γλώσσας, πολιτισμού, θρησκείας, τα οποία οφείλουμε να υπερασπιστούμε με κάθε μέσο, κυριότερα με τις ίδιες τις ζωές μας ως κρέατα για σφαίρες σε δυνητικά πολεμικά μέτωπα. Ποτέ δεν μαθαίνουμε από τους κρατικούς θεσμούς την ιστορία των Άλλων, δηλαδή των διαφορετικών, των αντιρρησιών της «εθνικής» συνείδησης, των διωγμένων, των κυνηγημένων, των πολιτικά αντιφρονούντων, των ταξικών αγώνων.
4 Publizr Home