αντιπροσωπεύουν τα παιχνίδια του λαού.» (Έμμα Γκόλντμαν - Σαν Φρανσίσκο 1908 «Πατριωτισμός μια απειλή για την ελευθερία.» ) Σήμερα στο 2019 το παραπάνω απόσπασμα δεν μας μοιάζει απαρχαιωμένο και ξεπερασμένο, κάθε άλλο. Από νωρίς μέσα από την οικογένεια, την θρησκεία, την εκπαίδευση, τον στρατό, τα μμε, εμπεδώνουμε πως είμαστε μέλη μιας φαντασιακής κοινότητας εντός συνόρων, ενός «έθνους» με μοναδική ανωτερότητα έναντι των άλλων «εθνών». Μαθαίνουμε πως είμαστε κληρονόμοι μιας μοναδικής ιστορίας, γλώσσας, πολιτισμού, θρησκείας, τα οποία οφείλουμε να υπερασπιστούμε από την «αλλοίωση» των κακών «ξένων» με κάθε μέσο, κυριότερα με τις ίδιες τις ζωές μας ως κρέατα για σφαίρες σε δυνητικά πολεμικά μέτωπα. Ποτέ δεν μαθαίνουμε από τους κρατικούς θεσμούς την ιστορία των Άλλων, δηλαδή των διαφορετικών, των αντιρρησιών της «εθνικής» συνείδησης, των διωγμένων, των κυνηγημένων, των πολιτικά αντιφρονούντων, των ταξικών αγώνων. Το Άλλο είναι ο κατασκευασμένος εχθρός του κράτους. Οτιδήποτε διαταράσσει την ομαλή λειτουργία του κράτους, δημιουργεί ρήξεις στα θεμέλια της «εθνικής» συνείδησης, αμφισβητεί την εξουσία των κρατικών θεσμών αποτελεί ένα εχθρό που πρέπει να εξοντωθεί. Από τη βρεφική σχεδόν ηλικία εμπεδώνουμε πως κάποιοι «εχθροί» θέλουν το κακό των ζωών μας και πως πρέπει να «τιμάμε» την «εθνική» μας ιστορία, τα σύνορά, την γλώσσα, το κράτος μας. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι δικό μας. Κανένα κράτος και κανένα «έθνος», καμιά πατρίδα και καμιά γλώσσα, καμιά θρησκεία και καμιά ιστορία της κυριαρχίας δεν είναι δικά μας. Ο μιλιταρισμός αποτελεί δομικό στοιχείο του ελληνικού κράτους από τις απαρχές του και έχει εκφραστεί μέσα στο χρόνο με αλυτρωτικές ιδέες, επεκτατικούς πολέμους, συμμετοχή σε πολεμικές συρράξεις υπό την αιγίδα διακρατικών και υπερκρατικών συμφωνιών, εκσυγχρονισμό των αμυντικών συστημάτων, εξασφάλιση μεγάλων ποσών σε κρατικά κονδύλια και χρηματοδοτήσεις για αναβάθμιση πολεμικών εξοπλισμών και εγκαταστάσεων, μισθούς στρατιωτικών, αναδρομικά, συντάξεις απόστρατων κ.α. Όλα αυτά για να εμπεδωθούν στο κοινωνικό σώμα ως «αναγκαία» για την επιβίωση και την προστασία του «έθνους», μέσω των μηχανισμών πειθάρχησης κοινωνικού ελέγχου και επιβολής κατασκευάζεται η διαρκής «απειλή» ενός αόρατου ή και συγκεκριμένου (γειτονικά κράτη, μεταναστευτικές ροές) εξωτερικού «εχθρού». Σε αυτό το πλαίσιο διαμορφώνεται ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης που στρώνει το έδαφος για την υλοποίηση κάθε σχεδιασμού από πλευράς κράτους και κεφαλαίου. Ένα πλαίσιο στο οποίο κανονικοποιείται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα ο θρησκευτικός, κοινωνικός, φυλετικός και ταξικός ρατσισμός, και η βία που έρχεται ως συνοδευτικό της έκφρασης του καθεστώτος εξαίρεσης. Καταστολή, εγκλεισμός, περιθωριοποίηση, στιγματισμός είναι λίγα από τα αποτελέσματα
20 Publizr Home